Нам нужна ваша помощь

Прочитайте наше обращение. Вы важнее, чем думаете.

Просмотреть
Скрыть
1863x

Чаму беларусам варта схадзіць на «Дзюнкерк»?Почему беларусам стоить сходить на «Дюнкерк»?

1863x, 28 июля 2017

У эпоху постмадэрнізму, калі сучаснае «мастацтва» часцяком уяўляе сабой убогі спечаны кавалак гультайства і лайна, ва ўсіх нармальных хлопцаў ёсць аддушына ў масавай культуры. І імя ёй – Крыстафэр Нолан.

Апошнія гадоў 10 касавымі зборамі руляць у асноўным экранізацыі коміксавых сагаў, буйнабюджэтныя сямейныя анімацыі, ну і старыя геніі накшталт Кэмерана. Вось ходзіш ты на самыя буйныя прэмʼеры, бачыш правільна падабраных актораў, шыкоўныя спец.эфекты, маштабныя пастаноўкі, але на наступную раніцу толкам і не хочацца думаць аб сусвеце якога-небудзь «Чалавека-Мураша» або «Атраду самазабойцаў».

Бясконцыя франшызы, якія можна глядзець спінным мозгам, кляпаюць дзясяткамі кожны год

Тым даражэй для сучаснага сусветнага кінематографу значнасць брытанскага рэжысёра Крыстафера Нолана. Ён здымаў цудоўныя фільмы за 6 тыс. даляраў, ён здымаў цудоўныя фільмы за 9 млн. даляраў і ён здымае выдатныя фільмы за 250 мільёнаў даляраў. Нолан здымае на розныя тэмы: злачынцы, гульні з памяццю, Бэтмен, навуковая фантастыка. Ён увесь час эксперыментуе і знаходзіць новыя падыходы да апавядання, узяць для прыкладу «Inception».

І вось нядаўна ў сусветны пракат выйшаў яго дэбют у жанры ваенна-гістарычнай драмы. Брытанец вырашыў распавесці пра адзін трагічны, захапляльны і вострасюжэтны момант Другой Сусветнай – акружэнне саюзніцкіх войскаў у Дзюнкерку.

ПЕРАДГІСТОРЫЯ ДЗЮНКЕРКУ

1940 год. 10 мая нямецкія войскі пачалі аперацыю «Гельб» ( «жоўты») па захопу Францыі. Але Гітлер паступіў хітра: ён не пайшоў лабавой атакай на французска-нямецкую мяжу, якая была ўмацавана «лініяй Мажыно» (французскі аналаг лініі Маннергейма ў Фінляндыі). Францыя рыхтавалася абараняцца і загадзя ўбухала дастаткова грошай у ахову межаў. Тады нацысты вырашылі пачаць уварванне шляхам абыходу – захапіўшы Бельгію і Галандыю. Такі манеўр вельмі хутка прадвызначыў зыход барацьбы.

Чырвоным пазначаная «Лінія Мажыно»

Праз 2 тыдні сумесныя сілы брытанцаў-французаў-бельгійцаў апынуліся абкружанымі і прыціснутымі да мора на поўначы Францыі ў горадзе Дзюнкер. Гітлер вырашыў, што іх лёс вырашаны, сухапутнымі часткамі ахвяраваць не варта і даў свабодную Герынгу пачаць бамбіць сілы кааліцыі з паветра. Але Люфтваффэ не разлічылі свае сілы, таму як лётчыкі былі стомленыя (3 тыдня па некалькі вылетаў кожны дзень), тэхніка мела патрэбу ў рамонце і абслугоўванні, авіябомбы таксама трэба было падвезці. У выніку атакі авіяцыі не было скрышальнымі, і ў саюзнікаў зʼявілася некалькі лішніх дзён.

ФІЛЬМ

Фільм распавядае пра падзеі аперацыі «Дынама» – эвакуацыі больш за 300 тысяч салдат з Дзюнкерку ў Англію. Нолан і тут умудрыўся паэксперыментаваць з сюжэтам: ён дзеліцца на тры часткі, і час па-рознаму цягнецца на працягу фільма. На сушы падзеі доўжацца тыдзень, на моры – адзін дзень, у паветры – адну гадзіну.

Чым добры «Дзюнкерк»? У ім ідэальна збалансаваны ўмераная доля гістарызму (нехарактэрная для тыповага Галівуду), рэалістычнасць і атмасфернасць. Літаральна з першых хвілін фільма адкрываецца часовай партал, які перацягвае нас у 1940-ы, а затым зацягвае ўсё больш і больш. Пачуццё небяспекі, жаданне выжыць і пры гэтым спроба застацца чалавекам змешваецца з фізічным адчуваннем смерці, якая можа нагнаць кожнага ў любую секунду.

Цікавым ходам Нолана было візуальна прыбраць праціўніка. За ўвесь фільм канкрэтна нямецкіх салдат вы практычна не ўбачыце, а толькі нацысцкія тарпеды, бомбы, самалёты. Гэта стварае вельмі выразнае адчуванне абкружэння, калі вораг здаецца паўсюдным і няўмольна прысутнічае, хаваецца за кожным ярам, воблакам, воплескам.

Таксама тут няма лаў-сторы, доўгіх пафасных сцэн, галоўнага злодзея. «Дзюнкерк» вялікае і сапраўднае мужчынскае мужчынскае кіно, якога так усім не хапае ў апошні час.

ЧАМУ «ДЗЮНКЕРК» ВАРТА ЎБАЧЫЦЬ БЕЛАРУСАМ?

На жаль, тыповы беларус калі і бачыць нешта пра вайну, так гэта хутчэй за ўсё толькі агітпроп. «Сталінград», «Брэсцкая Крэпасць», «Мы з Будучыні», «28 панфілаўцаў» ставяць задачу не распавесці гісторыю, ня паказаць тыя падзеі ў цікавай форме, а навязаць пэўную кропку гледжання. Наш «Беларусьфільм» займаецца прыблізна тым жа, кожны раз марнуючы мільёны даляраў на ваенныя стужкі і серыялы, якія застаюцца глыбока стратнымі і нікому не патрэбнымі.

Вось на гэтае тварэнне было выдаткавана да 5 мільёнаў долараў бюджэтных грошай. А вы пра яго хіба і не чулі.

Вядома, у галівудскіх стужак бюджэт у дзясяткі разоў больш, але праблема нават не ў грошах, а ў ідэях і падыходзе. Наш глядач прывык да штампаў, прывык бачыць у кадры падпаленыя нямецкія танкі, скрываўленыя павязкі на галаве ў чырвонаармейцаў, а таксама каб абавязкова была прыгожая мед.сястра Леначка з санітарнай часткі. Але такая лайна-творчасць больш нагадвае рэаліі кампʼютарных гульняў, чым сапраўднае жыццё. Усе гэтыя «Дзяды ваявалі!» і «На Берлін!» ідзе як раз прадстаўлення віртуальнасці вайны тыповага абывацеля.

У нашай краіне, дзе ёсць цэлы культ вайны, выдаткоўваюцца сотні мільёнаў даляраў на новыя музеі «Вялікай Айчыннай», праводзяцца бясконцыя парады і вымаўляюцца чарговыя збітыя фразы пра ветэранаў, людзі на самой справе нават не ведаюць, што такое Другая Сусветная. Максімум, што могуць ведаць, гэта пару мадэляў танкаў (дзякуючы папулярнасці World of Tanks) і дату 1941-1945.

Схадзіце на Дзюнкерк, хто не хадзіў. Няхай Нолан прынясе прыбытак Галівуду, каб у гэтых бізнесоўцаў ад кінаэкрану быў матыў зноў даць грошай на выдатнае гістарычнага кіно. Калі мы не можам атрымаць нешта вартаснае ад родных студый, прыйдзецца здавольвацца культурным імпартам з выдатным тэрмінам даўнасці. Бо такі фільм не шкада перагледзець яшчэ раз.В эпоху постмодернизма, когда современное «искусство» зачастую представляет собой убогий спёкшийся кусок лентяйства и говна, у всех нормальных ребят есть отдушина в массовой культуре. И имя ей — Кристофер Нолан.

Последние лет 10 кассовыми сборами рулят в основном экранизации комиксовых саг, крупнобюджетная семейная анимация ну и старые гении вроде Кэмерона. Вот ходишь ты на самые крупные премьеры, видишь правильно подобранных актёров, шикарные спец.эффекты, масштабные постановки, но на следующее утро толком и не хочется думать о вселенной какого-нибудь «Человека-Муравья» или «Отряда Самоубийц».

Бесконечные франшизы, которые можно смотреть спинным мозгом, клепаются десятками каждый год

Тем дороже для современного мирового кинематографа значимость британского режиссёра Кристофера Нолана. Он снимал отличные фильмы за 6000 долларов, он снимал отличные фильмы за 9 000 000 долларов и он снимает отличные фильмы за 250 000 000 долларов. Нолан снимает на разные темы: преступники, игры с памятью, Бэтмен, научная фантастика. Он постоянно экспериментирует и находит новые подходы к повествованию, взять то же «Начало».

И вот недавно в мировой прокат вышел его дебют в жанре военно-исторической драмы. Британец решил рассказать  об одном трагическом, захватывающем и остросюжетном моменте Второй Мировой — окружении союзнических войск в Дюнкерке.

ПРЕДЫСТОРИЯ ДЮНКЕРКА

1940 год. 10 мая немецкие войска начали операцию «Гельб» («жёлтый») по захвату Франции. Но Гитлер поступил хитро: он не пошёл лобовой атакой на французско-немецкую границу, которая была укреплена «линией Мажино» (французский аналог линии Маннергейма в Финляндии). Франция готовились обороняться  и заранее вбухала достаточно денег в охрану границ. Тогда нацисты решили начать вторжение путём обхода, захватив Бельгию и Голландию. Такой манёвр очень быстро предопределил исход борьбы.

Красным обозначена «Линия Мажино»

Через 2 недели совместные уцелевшие силы британцев-французев-бельгийцев оказались окружены и прижаты к морю на севере Франции в городе Дюнкер. Гитлер решил, что их участь решена, сухопутными частями жертвовать не стоит, и дал вольную Герингу начать бомбить силы коалиции с воздуха. Но Люфтваффе не рассчитали свои силы, так как лётчики были уставшие (3 недели по несколько вылетов каждый день), техника нуждалась в ремонте и обслуживании, авиабомбы тоже надо было подвезти. В итоге атаки авиации не было сокрушительными, и у союзников появилось несколько лишних дней.

ФИЛЬМ

Фильм строится вокруг событий операции «Динамо» — эвакуации боле 300 000 солдат с Дюнкерка в Англию. Нолан и здесь умудрился поэкспериментировать с сюжетом: он разделяется на три части и по-разному течёт во времени фильма. На суше события длятся неделю, на море — один день, в воздухе — один час.

Чем хорош «Дюнкерк»? В нём идеально сбалансированы умеренная доля историзма (нехарактерная для типичного Голливуда), реалистичность и погружение в атмосферу. Буквально с первых минут фильма открывается временной портал, который перетягивает нас в 1940-ой, а затем затягивает всё мощнее и мощнее. Чувство опасности, желание выжить и при этом попытка остаться человеком перемешивается с физическим ощущением смерти, которая может настигнуть каждого в любую секунду.

Интересным ходом Нолана было визуально убрать противника. За весь фильм конкретно немецких солдат вы практические не увидите, а только лишь нацистские торпеды, бомбы, самолёты. Это создаёт очень чёткое ощущение окружения, когда враг кажется повсеместным и неумолимо присутствует за каждым оврагом, облаком, всплеском.

Также тут нет лав-стори, долгих пафосных сцен, главного злодея. «Дюнкерк» великое и заодно настоящее мужское кино, которого так всем не хватает в последнее время.

ПОЧЕМУ «ДЮНКЕРК» СТОИТ УВИДЕТЬ БЕЛАРУСАМ?

К сожалению, типичный беларус если и видит что-то про войну, то это скорее всего лишь агитпроп. «Сталинград«, «Бресткая Крепость«, «Мы из Будущего«, «28 панфиловцев» ставят задачу не рассказать историю, не показать те события в интересной форме, а навязать определённую точку зрения. Наш «Беларусьфильм» занимается приблизительно тем же, каждый раз затрачивая миллионы долларов на военные ленты и сериалы, которые остаются глубоко убыточными и никому не нужными.

Вот на сиё творение было потрачено до 5 миллионов долларов бюджетных денег. А вы про него небось и не слышали.

Конечно, у голливудских лент бюджет в десятки раз больше, но проблема даже не в деньгах, а в идеях и подходе. Наш зритель привык к штампам, привык видеть в кадре горящие немецкие танки, окровавленные повязки на голове у красноармейцев, а также чтобы обязательно была красивая мед.сестру Леночка из санитарной части. Но такое говнотворчество больше напоминает реалии компьютерных игр, чем настоящую жизнь. Все эти «Деды воевали!«и «На Берлин!» идёт как раз представления виртуальности войны типичного обывателя.

В нашей стране, где есть целый культ войны, тратятся сотни миллионы долларов на новые музеи для «Великой Отечественной», проводятся бесконечные парады и произносятся очередные избитые фразы о ветеранах, на самом деле даже не знают, что такое Вторая Мировая. Максимум, что могут знать, это пару моделей танков (благодаря популярности World of Tanks) и дату 1941-1945.

Сходите на Дюнкерк, кто не ходил. Пускай Нолан принесёт прибыль Голливуду, дабы у этих бизнесменов от киноэкрана был мотив вновь дать денег на отличное историческое кино. Если мы не можем получить годноту от родных студий, придётся довольствоваться культурным импортом с отличным сроком давности. Ведь такой фильм не жалко пересмотреть ещё раз.