«Штурм Зімовага палаца»
Гэта падзея сталася падмуркам міфалогіі Кастрычніцкай рэвалюцыі. Шмат каму яшчэ з савецкіх часоў вядомыя карціны і «дакументальныя» кінакадры маляўнічага штурму Зімовага палаца – аплоту «буржуйскага» Часовага ўраду: рэвалюцыйныя масы з браневікамі на чале накіроўваюцца да палаца, выломліваюць брамы, «расцякаюцца» па залах і анфіладах, і ў гэтым натоўпе «тоне» купка няшчасных юнкераў.
Калі што, кадры штурму, якія ў савецкі час выдаваліся за дакументальныя (а дзе-нідзе да гэтага часу за іх выдаюцца), узятыя з фільма Эйзенштэйна «Кастрычнік», знятага ў 1927 годзе.
Увечары 25 кастрычніка да палаца сталі набліжацца натоўпы бальшавікоў, але абаронцы адганялі іх стрэламі ў паветра.
Калі да бальшавікоў далучыліся некалькіх тысячаў маракоў з Гельсінгфорса (Хельсінкі) і Кранштата, бальшавікі сталі напіраць больш рашуча. На гэты момант сілы абаронцаў Зімовага складалі 137 ударніц жаночага батальёна смерці, 2-3 роты юнкераў і 40 інвалідаў-георгіеўскіх кавалераў. Тым не менш усё скончылася нерашучай перастрэлкай, якая доўжылася гадзіну. Антонаў-Аўсеенка, які кіраваў захопам Зімовага палаца, прызнаваўся: «Бязладныя натоўпы матросаў, жаўнераў, чырвонагвардзейцаў то наплываюць да брамы палаца, то адыходзяць».
А 23-й гадзіне Зімовы палац пачалі абстрэльваць з гармат Петрапаўлаўскай крэпасці. Як раз з боку Нявы знаходзіліся залы палаца, аддадзеныя яшчэ ў 1915 году царскай сямʼёй пад вайсковы шпіталь – там ляжалі звычайныя жаўнеры і афіцэры.
Прыкладна ў гэты жа час з набярэжнай у Зімовы палац сталі пападаць бальшавікі разам з марадзёрамі і проста разявакамі. Справа ў тым, што Зімовы абаранялі толькі з боку Дварцовай плошчы, а з боку Нявы не тое, што аховы не было, але нават забылі зачыніць дзверы. Пасля гадзіны ночы з боку Дварцовай плошчы праз уваход, які вёў у пакоі былой імператрыцы і чамусьці апынуўся незачыненым і застаўся без аховы, у палац пракраўся Антонаў-Аўсеенка з невялікай групай жаўнераў. У палацы дэлегацыя заблукала. Нарэшце пасля доўгага блукання па цёмных залах, а 2 гадзіне 10 хвілін яны пачулі доўгачаканыя галасы чальцоў Часовага ўрада, якія даносіліся з Малой сталовай, якая знаходзілася побач з Малахітавай гасцёўняй. Антонаў-Аўсеенка абвясціў Часовы ўрад арыштаваным.
У палацавы шпіталь уварваўся натоўп і пачаў зрываць бінты з ляжачых там параненых – шукалі замаскіраваных пад параненых міністраў і юнкераў. Тады параненыя, бачачы такое бязмежжа і памятаючы пра абстрэл іх з Петрапаўлаўкі, узброіліся хто чым змог – мыліцамі, зэдлічкамі, начнымі гаршкамі – і выкінулі прэч першых, якія ўварваліся. Наступныя «наведвальнікі» шпіталя паводзілі сябе ўжо больш прыстойна. А што ж да легендарнага стрэла крэйсера «Аўроры», які нібыта паслужыў сігналам да пачатку штурму Зімовага палаца? Стрэл быў. Але вось, як гэта растлумачыў сам экіпаж крэйсера ў лісце да рэдакцыі «Праўды», напісаным на наступны дзень пасля рэвалюцыі: «…Што ж тычыцца стрэлаў з крэйсера, то быў зроблены толькі адзін халасты стрэл з 6-цалёвай гарматы, што азначае сігнал для ўсіх судоў, якія стаяць на Няве, і заклікае іх да пільнасці».
«Сталінская індустрыялізацыя сваімі сіламі»
Сутнасць міфа заключаецца ў тым, што СССР, знаходзячыся ў варожым капіталістычным атачэнні, здолеў уласнымі сіламі правесці індустрыялізацыю. У рэальнасці ж не выпадае гаварыць не тое, што пра самастойнасць, але нават пра нязначнасць замежнай дапамогі – дапамога гэтая была татальнай: без «варожага» Захаду ў Сталіна ніякай індустрыялізацыі не атрымалася б.
Пры бліжэйшым разглядзе высвятляецца, што на ўдарных будоўлях камунізму працавалі тысячы немцаў, амерыканцаў, французаў, чэхаў, аўстрыйцаў, ангельцаў, фінаў, нарвежцаў. Прычым гэта былі не толькі спецыялісты высокай кваліфікацыі (інжынеры, канструктары, архітэктары), але і простыя працоўныя. Пры іх актыўнай дапамозе былі пабудаваныя такія гіганты савецкай прамысловасці, як: Днепрагэс, Уралмаш, Чалябінскі трактарны завод, Горкаўскі машынабудаўнічы завод (ГАЗ, у яго стварэнні ўдзельнічала фірма Ford), Магнітагорскі і Кузнецкі металургічныя камбінаты, Бакінская і Грозненская нафтавыя шчыліны, нават на лесараспрацоўках у Карэліі працавалі замежныя спецыялісты. Сталінградскі трактарны завод наогул быў першапачаткова збудаваны ў ЗША, затым яго дэмантавалі, перавезлі на караблях у СССР і сабралі пад наглядам амерыканскіх інжынераў. Наогул вытворчыя дасягненні ЗША выклікалі асаблівую павагу ў СССР. Большасць індустрыяльных абʼектаў будавалася па амерыканскіх узорах. Амерыканскія кампаніі праектавалі і будавалі ў СССР электрастанцыі, металургічныя, нафтаперапрацоўчыя, хімічныя, авіяцыйныя, аўтамабільныя, станкабудаўнічыя і трактарныя заводы. Адна толькі фірма Albert Kahn, Inc. пабудавала 571 прамысловы абʼект у Савецкім Саюзе. Таксама ў індустрыялізацыі ўдзельнічалі такія вядомыя кампаніі, як Siemens і General Electric.
Найбольшую дапамогу ў індустрыялізацыі аказалі спецыялісты з Германіі, а таксама з ЗША. Амерыканскія кампаніі прадавалі ў СССР станкі, абсталяванне, ліцэнзіі, тэхнічную дакументацыю, тэхніку рознага прызначэння. Большасць індустрыяльных абʼектаў будавалася па амерыканскіх узорах. Не выпадкова Ніжні Ноўгарад, дзе на новым аўтамабільным заводзе пры дапамозе амерыканцаў стваралася дакладная копія канвеернай сістэмы Форда, называўся рускім Дэтройтам, а Новасібірск – сібірскім Чыкага. Адкуль жа зʼявіліся ў Савецкім Саюзе ў такой колькасці ўсе гэтыя «буржуі»?
Рашэнне аб масавым прыцягненні замежнікаў на працу ў СССР Палітбюро прыняло ў сакавіку 1930 году. У першую чаргу замежнікі накіроўваліся ў галіны цяжкай прамысловасці. Але замежныя спецыялісты сустракаліся дзе заўгодна: напрыклад, Наркамат забеспячэння запрасіў кухараў для працы ў сістэме грамадскага харчавання; Санітарнае кіраўніцтва Крамля запрасіла замежных лекараў для працы ў крамлёўскіх лякарнях.
На найноўшай тэхніцы (закупленай усё на тым жа Захадзе) працавалі выключна замежнікі, бо падобных ім па кваліфікацыі працоўных у Савецкім Саюзе проста не было. Куды ж падзеліся айчынныя спецыялісты, якія ў немалой колькасці дасталіся савецкай уладзе ў спадчыну ад Расейскай імперыі (усё-ткі ў царскі час таксама ішла індустрыялізацыя, перарваная рэвалюцыяй 1917 года)? Пасля рэвалюцыі шмат хто з іх эміграваў, а хто застаўся – вялікая частка загінула ў Грамадзянскую вайну ці была рэпрэсаваная пасля ( «Шахцінская справа», «Справа Промпартыі» і мноства іншых). Зрэшты, ідыёцкая практыка знішчаць айчынных спецыялістаў захоўвалася нават у перыяд індустрыялізацыі: захаваліся справы, з якіх мы даведваемся, што спачатку савецкага грамадзяніна адпраўлялі вучыцца на інжынера ў капіталістычную краіну, а па вяртанні праз нейкі час яго рэпрэсавалі як шпіёна на падставе таго, што ён быў у замежжы.
«СССР не быў падрыхтаваны да вайны»
Насуперак афіцыйнай версіі пачатку вайны, якая распавядае пра нечаканасць нямецкага ўдару, дакументы сведчаць пра тое, што камандаванні прыгранічных акругаў пачалі рыхтаваць давераныя ім арміі да маючай адбыцца вайны ўжо з 11 чэрвеня 1941 г., то бок, за 11 дзён да пачатку вайны. Напрыклад, дырэктывай Кіеўскай ваеннай акругі, выпушчанай 11 чэрвеня, тэрміны баявой гатоўнасці па трывозе ўсталёўваліся: для стралковых і артылерыйскіх частак на коннай цязе – 2 гадзіны; для кавалерыйскіх, мотамеханізаваных частак і артылерыі на механічнай цязе – 3 гадзіны.
18 чэрвеня з Генеральнага штаба прыходзіць дырэктыва, згодна з якой баявыя часткі сталі выводзіцца ў раёны засяроджвання. Пры гэтым быў загад прытрымлівацца строгіх мер сакрэтнасці, напрыклад, маршы трэба было здзяйсняць толькі ў начны час. Войскі пачалі займаць умацаваныя раёны, артылерыя – агнявыя пазіцыі, авіяцыя – канцэнтравацца і маскіравацца на аэрадромах.
Савецкія памежнікі за 2 дні да ўварвання
Яшчэ не пачалася вайна, а ў загадах замест «ваенная акруга» недвухсэнсоўна выкарыстоўваецца тэрмін «фронт» (напрыклад, у разведданясенні № 01 ад 14-00 21.6.41 ПрыбАВА (Прыбалтыйскі асаблівая ваенная акруга) завецца ПЗФ (Паўночна-заходні фронт)). Ствараюцца дакументы з красамоўнымі фразамі на першых старонках: «З часопіса баявых дзеянняў войскаў Паўночна-заходняга фронту пра становішча і баявыя дзеянні войск з 18 па 23 чэрвеня 1941 г.». За некалькі дзён да вайны ў зводках пішуць: «Палажэнне суперніка без змен…», а ў дакументах ВПС РККА даюць справаздачу, што самалёты «на працягу ночы баявых дзеянняў не рабілі».
Супраць 3 тыс. танкаў немцаў і іх хаўруснікаў Чырвоная Армія мела на заходняй мяжы 12 тыс. танкаў (па якасці яны не саступалі нямецкім, а часам і пераўзыходзілі іх). Па самалётах – 2100 экіпажам немцаў супрацьстаяла 7200 савецкіх экіпажаў. Калі ж браць у цэлым, то танкаў і самалётаў у СССР было больш, чым ва ўсіх армій свету разам узятых.
Загадка складаецца толькі ў тым, да якой вайны рыхтаваўся СССР – абарончай або наступальнай.
Арыгінал артыкула.«Штурм Зимнего Дворца»
Это событие было одним из основополагающих в мифологии Октябрьской революции. Многим ещё с советских времён известны картины и «документальные» кинокадры красочного штурма Зимнего дворца — оплота «буржуйского» Временного правительства: революционные массы с броневиками во главе устремляются к дворцу, выламывают ворота, «растекаются» по залам и анфиладам, и в них «тонет» кучка несчастных юнкеров.
Если что, кадры штурма, в советское время выдававшиеся за документальные (а кое-где до сих пор за них выдающиеся), взяты из фильма Эйзенштейна «Октябрь», снятого в 1927 году.
К вечеру 25 октября к дворцу стали приближаться толпы большевиков, но защитникам удавалось отгонять их выстрелами в воздух.
Когда прибыло нескольких тысяч моряков из Гельсингфорса (Хельсинки) и Кронштадта, большевики стали напирать решительнее. К этому времени силы защитников Зимнего составляли 137 ударниц женского батальона смерти, 2-3 роты юнкеров и 40 инвалидов-георгиевских кавалеров. Тем не менее, всё окончилось нерешительной перестрелкой, длившейся час. Антонов-Овсеенко, руководивший захватом Зимнего дворца, признавался: «Беспорядочные толпы матросов, солдат, красногвардейцев то наплывают к воротам дворца, то отхлынывают».
В 23 часа Зимний дворец начали обстреливать из орудий Петропавловской крепости. Как раз со стороны Невы находились залы дворца, отданные ещё в 1915 году царской семьёй под военный госпиталь — там лежали обычные солдаты и офицеры.
Примерно в это же время с набережной в Зимний дворец стали проникать большевики вперемежку с мародёрами и просто зеваками. Дело в том, что Зимний обороняли только со стороны Дворцовой площади, а со стороны Невы не то, что охраны не было, но даже забыли запереть двери. После часа ночи со стороны Дворцовой площади через вход, ведший в покои бывшей императрицы и почему-то оказавшийся незапертым и неохраняемым, во дворец проник Антонов-Овсеенко с небольшой группой солдат. Во дворце делегация заблудилась. Наконец, после долгого плутания по темным залам, в 2 часа 10 минут они услышали заветные голоса членов Временного правительства, доносившиеся из Малой столовой, находившейся у Малахитовой гостиной. Антонов-Овсеенко объявил Временное правительство арестованным.
Ворвавшаяся в дворцовый госпиталь толпа принялась срывать бинты с лежавших там раненных — искали замаскировавшихся под раненных министров и юнкеров. Тогда раненные, видя такой беспредел и памятуя об обстреле их с Петропавловки, вооружились кто чем смог — костылями, табуретками, ночными горшками — и выкинули вон первых ворвавшихся. Следующие «посетители» госпиталя вели себя уже приличнее. А что же с легендарным выстрелом крейсера «Авроры», якобы послужившим сигналом для начала штурма Зимнего дворца? Выстрел был. Но вот, как это объяснил сам экипаж крейсера в письме в редакцию «Правды», написанном на следующий день после революции: «… Что же касается выстрелов с крейсера, то был произведен только один холостой выстрел из 6-дюймового орудия, обозначающий сигнал для всех судов, стоящих на Неве, и призывающих их к бдительности и готовности».
«Сталинская индустриализация своими силами»
Суть мифа состоит в том, что СССР, находясь в «осаждённом лагере», во враждебном капиталистическом окружении, сумел собственными силами провести индустриализацию. В реальности же, не приходится говорить не то, что о самостоятельности, но даже о некоторой иностранной помощи — помощь эта была тотальной: без «враждебного» Запада у Сталина никакой индустриализации не получилось бы.
При ближайшем рассмотрении выясняется, что на ударных стройках коммунизма работали тысячи немцев, американцев, французов, чехов, австрийцев, англичан, финнов, норвежцев. Причём, это были не только специалисты высокой и высочайшей квалификации (инженеры, конструкторы, архитекторы), но и простые рабочие. При их активной помощи были построены такие гиганты советской промышленности, как: ДнепроГЭС, Уралмаш, Челябинский тракторный завод, Горьковский машиностроительный завод (ГАЗ, в его создании участвовала фирма Ford), Магнитогорский и Кузнецкий металлургические комбинаты, Бакинские и Грозненские нефтеприиски, даже на лесоразработках в Карелии работали иностранные специалисты. Сталинградский тракторный завод, вообще, был изначально сооружен в США, затем его размонтировали, перевезли на кораблях в СССР и собрали под наблюдением американских инженеров. Вообще, производственные достижения США вызывали особенное уважение в СССР. Большинство индустриальных объектов строились по американским образцам. Американские компании проектировали и строили в СССР электростанции, металлургические, нефтеперерабатывающие, химические, авиационные, автомобильные, станкостроительные и тракторные заводы. Одна только фирма Albert Kahn, Inc. построила 571 промышленный объект в Советском Союзе. Также в индустриализации участвовали такие известные компании, как Siemens и General Electric.
Наибольшую помощь в индустриализации оказали специалисты из Германии, а также из США. Американские компании продавали в СССР станки, оборудование, лицензии, техническую документацию, технику различного назначения. Большинство индустриальных объектов строилось по американским образцам. Не случайно Нижний Новгород, где на новом автомобильном заводе копировалась, при помощи американцев, конвейерная система Форда, назывался русским Детройтом, а Новосибирск — сибирским Чикаго. Откуда же появились в Советском Союзе в таком количестве все эти «буржуи»?
Решение о массовом привлечении иностранцев на работу в СССР Политбюро приняло в марте 1930 года. В первую очередь иностранцы направлялись в отрасли тяжелой промышленности. Но зарубежные специалисты встречались где угодно: например, Наркомат снабжения пригласил поваров, для работы в системе общественного питания; Санитарное управление Кремля пригласило иностранных врачей для работы в кремлевских больницах.
На новейшей технике (закупленной всё на том же Западе) работали исключительно иностранцы, так как подобных им по квалификации рабочих в Советском Союзе просто не было. Куда же делись отечественные специалисты, в немалом количестве доставшиеся советской власти в наследство от Российской империи (всё-таки, в царское время тоже шла индустриализация, прерванная революцией 1917 года)? После революции многие эмигрировали, а кто остался — большая часть погибла в Гражданскую войну или была репрессирована впоследствии («Шахтинское дело», «Дело Промпартии» и множество других). Впрочем, идиотская практика уничтожать отечественных специалистов сохранялась даже в период индустриализации: сохранились дела, из которых мы узнаём, что сначала советского гражданина отправляли учиться на инженера в капиталистическую страну, а по возвращении, через какое-то время его репрессировали, как шпиона, на основании того, что он был заграницей.
«СССР не был готов к войне»
Вопреки официальной версии начала войны, говорящей о неожиданности немецкого удара, документы свидетельствуют о том, что командования приграничных округов начали готовить специальными директивами вверенные им армии к предстоящей войне уже с 11 июня 1941 года, то есть за 11 дней до начала войны. Например, директивой Киевского военного округа, выпущенной 11 июня, сроки боевой готовности по тревоге устанавливались: для стрелковых и артиллерийских частей на конной тяге — 2 часа; для кавалерийских, мотомеханизированных частей и артиллерии на механической тяге — 3 часа.
18 июня из Генерального штаба приходит директива, согласно которой боевые части стали выводить в районы сосредоточения. При этом предписывалось соблюдать строгие меры секретности, например, марши следовало совершать только в ночное время. Войска начали занимать укрепрайоны, артиллерия — огневые позиции, авиация — рассредоточиваться и маскироваться на аэродромах.
Советские пограничники за 2 дня до вторжения
Ещё не началась война, а в приказах вместо «военных округов» недвусмысленно используется термин «фронт» (например, в разведдонесении № 01 от 14-00 21.6.41 ПрибОВО (Прибалтийский особый военный округ) называется СЗФ (Северо-западный фронт)). Создаются документы с красноречивыми фразами на первых страницах: «Из журнала боевых действий войск Северо-Западного фронта об обстановке, положении и боевых действиях войск с 18 по 23 июня 1941 г.». За несколько дней до войны в сводках пишут: «Положение противника без изменений…», а в документах ВВС РККА отчитываются, что самолёты «в течение ночи боевых действий не производили».
Против 3 тыс. танков немцев и их союзников Красная Армия располагала на западной границе 12 тыс. танков (по качеству они не уступали немецким, а зачастую и превосходили их). По самолётам — 2100 экипажам немцев противостояло 7200 советских экипажей. Если же брать в целом, то танков и самолётов у СССР было больше, чем у всех армий мира вместе взятых.
Загадка состоит лишь в том, к какой войне готовился СССР — оборонительной или наступательной.
Записи
— Финансовый отчёт по Дню Воли 2019 и БНР101! — Угроза Кремля, разгул шляхты, проблемы с законом - о чем писали «политологи» ВКЛ — Люблинская уния. Как создавалось «Союзное государство» Беларуси и... Польши — 7 часов, 70 согнанных военных и голосование по указке - как большевики провозгласили ССРБ — Что мы делали в 2018 году?